Ik mag jou wel

Iedereen heeft zijn eigen bijzondere verhaal en het leven kent zoveel gezichten. PSION-psycholoog Judith neemt ons mee in een van haar meest indrukwekkende ervaringen, en vertelt ons het verhaal van Karim; een toegewijd vader die zijn kind verloor en wiens vaste grond onder zijn voeten was weggevaagd.

Judith: "Karim herinner ik me als de dag van gisteren. Hij had zijn rug gekromd, zijn hoofd gebogen. Lijkbleek was hij, met donkere kringen om zijn ogen. De ruimte werd gevuld met een intens verdriet. Met machteloosheid. Karim, een toegewijd vader, was zijn kind verloren. Niets deed er meer toe.

Hij had een tijdje niet gewerkt, na het overlijden van zijn kind. Daarna had hij geprobeerd de draad van het leven langzaamaan weer op te pakken – iedereen om hem heen zei immers dat hij ook weer dóór moest. Maar, voor Karim hoefde het niet meer. Hij was alle goedbedoelde adviezen beu en merkte niets van de positieve uitwerking van ‘de draad weer oppakken’. Nee, Karim wilde dood. Bij zijn kind zijn.

In zijn omgeving gingen de alarmbellen af, de crisisdienst werd ingeschakeld. Karim werd ‘gestabiliseerd’ met medicatie en op de wachtlijst gezet voor behandeling. Zijn werkgever besloot hem ook aan te melden bij PSION, om de tussenliggende tijd te overbruggen – iets wat Karim zelf eigenlijk niet wilde. Hij was slechts naar dit eerste gesprek gekomen om van ieders gezeur af te zijn, zo vertelde hij.

En daar zaten we dan…

Karim met de nodige weerstand vanwege zijn slechte ervaringen in de reguliere GGZ en alle goedbedoelde adviezen vanuit zijn omgeving. Deze man voelde zich niet echt gehoord, voelde ik intuïtief. Hoewel iedereen de beste intenties had, leek men voorbij te gaan aan het intense lijden en verlies. Iedereen zoomde in op de klachten van Karim: de depressie die hij ontwikkeld zou hebben, en het voorkomen van mogelijke suïcide. Maar, daar schuilde veel meer achter merkte ik. Tegenover me zat een vader wiens vaste grond onder zijn voeten was weggevaagd. Een van de ergste dingen die een mens kan overkomen, was bij Karim waarheid geworden. Ik voelde sterk aan dat het totaal geen zin zou hebben om Karim proberen te overtuigen om te blijven leven. Ik koos er dan ook voor om - hoe moeilijk dat soms ook was – een stap terug te doen en Karim ruimte te geven. Hem zélf de regie te geven, in plaats van hem proberen over te halen. Uiteraard toetste ik bepaalde zaken wel, maar mijn intuïtie gaf aan dat ik op het juiste spoor zat en daar vertrouwde ik op.

Toen ik Karim aan het einde van het gesprek een hand gaf en heel veel sterkte toewenste, keek hij wat verbaasd op. Hij vroeg me of ik geen nieuwe afspraak met hem wilde maken. Ik gaf aan dat ik in de veronderstelling was dat hij dit niet wilde, aangezien hij alleen vanuit extrinsieke motivatie gekomen was. Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht. “Ik mag jou wel”, zei hij. Een nieuwe afspraak wilde hij toch wel maken.

Er ontstond een vertrouwensband

Stapje voor stapje stond Karim zichzelf en mij steeds meer toe een kijkje te nemen in zijn innerlijke belevingswereld. Een wereld waarin we niet spraken over zijn mogelijke ‘depressie’, maar het hadden over de mens Karim zelf. Degene die zijn identiteit had verloren, samen met alle zekerheden en vanzelfsprekendheden in het leven; die angstig was voor de toekomst en degene die zélf in staat is om te overwegen en beslissen. Het resulteerde in een serie diep ontroerende gesprekken, waarbij Karim beetje bij beetje ruimte kreeg om ook weer geluk te mogen ervaren en kon leren genieten van de kleine dingen in het leven. Langzaam voelde hij weer de motivatie om verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en zijn gezin. Hij pakte zelf de dagelijkse activiteiten geleidelijk weer op en was uiteindelijk volledig aan het werk.

Aan het einde van het traject nam hij vol trots zijn vrouw mee. En, hij vertelde dat hij eindelijk een oproep had gekregen voor een afspraak bij een psycholoog en psychiater in de reguliere GGZ. Een afspraak die hij de volgende dag maar had geannuleerd.

Een stoornis…

Twee jaar later kwam ik Karim bij toeval tegen; hij gaf aan dat het nog steeds goed met hem gaat en dat hij zijn ervaringen nu inzet om andere ouders, wiens kind is overleden, te helpen. Ik stond met tranen in mijn ogen... van blijdschap voor Karim, maar ook van verdriet voor alle mensen die kampen met een soortgelijk verdriet. Verdriet dat wordt aangezien voor een stoornis."

Judith de Graaf, Psycholoog bij PSION: "Ik heb passie voor mijn vak en iedere dag leer ik weer van de verhalen en ervaringen van mensen. Ieder gesprek is waardevol, en die ervaring neem ik mee naar volgende gesprekken". Alle psychologen van PSION gaan met maximale inzet en energie aan de slag met individuele medewerkers. Wij vergeten niet dat ieder mens uniek is en de zorg en aandacht  verdient die bij hem of haar past! Kijk voor meer informatie op de website van PSION of neem contact met ons op.

* Om de anonimiteit van de zorgnemer te waarborgen, is de naam van de zorgnemer aangepast.